Świerzbowiec

 Świerzbowiec ludzki jest pasożytem człowieka i należy do roztoczy. Wywołuje chorobę – świerzb. Jest bardzo mały i ma do 0,4 mm długości. Posiada 4 pary odnóży zaopatrzonych w przylgi lub szczecinki. Pasożytuje w skórze człowieka i zwierząt. Żywi się skórą i na jej powierzchni rozmnaża się. Samica świerzbowca wgryza się pod naskórek i drąży chodniki, gdzie składa jaja. Inwazja może roznieść się w piorunującym tempie, gdyż samica może znieść do półtora miliona jaj. Z jaj wykluwają się larwy, które żywią się resztkami pozostawionymi przez samicę w korytarzach. Zarażenie następuje przy bezpośrednim kontakcie, za pośrednictwem wspólnej pościeli, ręczników i ubrań. Świerzbowce najczęściej usadawiają się na bocznych powierzchniach palców, na rękach, w okolicy sutków, na pośladkach, w okolicy pępka lub narządów płciowych. Często też mogą być w skórze głowy we włosach lub na skórze w linii włosów. U dzieci mogą być na całej powierzchni ciała. Drapanie sprzyja rozprzestrzenianiu się pasożytów na zdrowe części skóry.  U dzieci lub alergików objawy świerzbu dość łatwo pomylić z alergią, atopią skóry. Likwidacja ognisk świerzbu jest trudna i wymaga skoordynowanych działań oraz okresowego jej powtarzania. Często zakażenia świerzbowcem są rezultatem deficytów w układzie odporności spowodowanych inną chorobą, np. przewlekłą.

uporczywe swędzenie,

widoczne różowe korytarze, następnie wypełniające się sukcesywnie szaroczarnym kałem roztoczy,

wtórne zakażenia skóry bakteriami ropnymi, owrzodzenia, sączące ropnie,

wypryski na skórze,

drobne grudki i pęcherzyki na brzuchu,

w okolicy zmiany naskórek może być zgrubiały i obrzęknięty.