Fasciolopsis buski

Fasciolopsis buski jest bardzo rozpowszechniona na Dalekim Wschodzie i w Indiach, ale spotykana jest też normalnie w Polsce. Jest to największy gatunek przywr jakie pasożytują u człowieka i osiąga do 7,5cm długości. Przywry jelit u ostatecznego gospodarza żyją około roku. Przywry te mało się poruszają i nie komunikują się ze sobą, nawet jeśli u jednego żywiciela występuje wiele osobników. Fasciolopsozę spotyka się najczęściej w rejonach, gdzie mieszkańcy spożywają surowe rośliny wodne np. kasztany wodne, lotos, bambus (tak jest oczywiście w Azji), a także gdzie hodują świnie. Istnieje możliwość zarażenia się przywrą przez zjedzenie zakażonych wcześniej roślin (np zieleniny) lub niemytych owoców, podlewanych wodą z metacerkariami (ze stawów, sadzawek) oraz przez picie takiej wody. Dotyczy to ludzi i zwierząt gospodarskich, głównie świń. Takie źródło zakażenia zapewne dominuje w naszym kraju.
Pierwszym żywicielem pasożyta są ślimaki wodne, podobnie jak u innych przywr. W ślimaku przywra przechodzi kolejne stadia rozwojowe – sporocysta, redia, cerkaria. Po opuszczeniu ślimaka przyczepia się do roślin wodnych lub rosnących w wodzie, gdzie dojrzewa przeobrażając się w metacerkarię. Inwazyjna metacerkaria jest chroniona przez specjalną torbiel i w temperaturze do 5 stopni może przetrwać dłużej niż rok, czekając na połknięcie przez człowieka. Mróz i wysuszenie są natomiast dla niej zabójcze. Przywra jest hermafrodytą i sama się zapładnia, także nie potrzebuje partnera aby się rozmnażać. Połknięta metacerkaria przyczepia się do ściany dwunastnicy lub jelita i po około 3 miesiącach osiąga dojrzałość, składa jaja (do 48000 dziennie), które są wydalane z kałem na zewnątrz, często ponownie trafiają do wody i w ten sposób zamyka się cykl rozrodczy.

Zakażenie powoduje fasciolopsozę, która nieraz przebiega bezobjawowo lub łagodnie. Do częstszych objawów należą jednak kolka i bóle brzucha po lewej stronie oraz uczucie przelewania się. W ostrych przypadkach zakażenie może prowadzić do gorączki, anemii, zatrucia toksynami, zaburzeń wchłaniania, biegunek, owrzodzenia i ropnia jelit (w tym posocznicy), niedrożności jelita i obrzęków, wodobrzusza. Metabolity przywr mogą powodować reakcje alergiczne i obrzęk skóry. W skrajnych przypadkach może dojść do wyniszczenia organizmu i śmierci. Przywra ta może także przenosić inne zakażenia. Dr. Hulda Clark w swoich książkach The Cure for All Cancers (1993), The Cure for HIV and AIDS (1993) podnosi temat kancerogennego wpływu tego pasożyta oraz jego konotacje z progresją AIDS.