Leishmania tropica, brasilensis, mexicani

Leiszmanioza ta jest powodowana jest przez wiciowce z rodzaju Leishmania tropica oraz Leishmania brasilensis. Jest przenoszona przez moskity i komary. Występuje w Ameryce Południowej (np Brazylia, Peru), w Azji (np Afganistan, Arabia Saudyjska, Syria). Leiszmanioza błon śluzowych „espundia”, występuje najczęściej w Brazylii, Boliwii i Peru.
Na terenie Europy występuję lokalnie w Portugalii, Hiszpanii, południowej Francji, we Włoszech, na Sycylii, w Bułgarii, Turcji, Grecji, na Krecie, na obszarze dawnej Jugosławii. Sporadycznie spotykana jest też w Polsce (i niestety coraz częściej). Objawem postaci skórnej jest zwykle niebolesne owrzodzenie, podniesione w miejscu ukąszenia. Może dojść do samowyleczenia w przeciągu roku.  Leiszmanie zagnieżdżają się w skórze, w komórkach ścian naczyń krwionośnych w pobliżu zarażonej powierzchni. Atakowane są także węzły chłonne.

Wiciowce te można znaleźć także w zwierzętach domowych psach, kotach oraz w niektórych gryzoniach. Przekazywanie pasożytów ze źródła infekcji na człowieka odbywa zwykle poprzez moskity, ale w leiszmaniozie skórnej możliwe jest także zarażenie kontaktowe.

leiszmanioza skórna ogniskowa (martwica mokra – postać ostra kilka tygodni, martwica sucha – postać przewlekła do półtora roku),

leiszmanioza rozsiana,

leiszmanioza błon śluzowych.

zmiany skórne w okolicach narażonych na ukłucia owadów (twarz, szyja, przedramiona, podudzia, stopy),

zmiany pierwotne w miejscu ukłucia przez moskity o średnicy 2-10mm guzkowate nacieczenie, które następnie ulega martwicy,

odczyn zapalny dookoła owrzodzenia, który goi się po kilku miesiącach pozostawiając bliznę,

powtórne infekcje bakteryjne,

W leiszmaniozie skórnej rozsianej pierwotne guzki się namnażają i rozsiewają i mogą utrzymywać się latami.